Constipation in opioid-treated patients

Zaparcia występujące u chorych leczonych opioidami należą do typowych działań niepożądanych i istotnie obniżają jakość życia pacjentów. Podstawowym mechanizmem powstawania zaparć jest działanie agonistów na receptory opioidowe zlokalizowane obwodowo, w ścianie jelit. Na obraz kliniczny zaparć wpływają także inne czynniki związane z zaawansowaniem choroby, zniedołężnieniem, ograniczeniami dietetycznym. Leczenie zaparć jest postępowaniem wielokierunkowym. Tradycyjnie stosowane leki przeczyszczające są relatywnie mało skuteczne w zwalczaniu zaparć wywołanych lekami opioidowymi. Skutecznym rozwiązaniem jest zastosowanie antagonistów opioidowych, ale takich, które nie mają zdolności pokonania bariery krew–mózg, a przez to - antagonizowania centralnego efektu analgetycznego, ani wywoływania objawów abstynencyjnych. Takie cechy wykazuje zarejestrowany ostatnio w Europie i dostępny w Polsce - metylonaltrekson.Constipation in opioid treated patients is typical side effect of opioid use of negative impact on the patients’ quality of life. The main mechanism of it occurance is the activity of opioid peropherally localized in the intestine wall receptors agonists. There are other factors influing the clinical status e.g. an advanced diesease, movability limits and dietetary restrictions. The constipation management requires a multidisciplinary approach. The traditional laxatives are of limited efficacy in the opioid-related constipations. An effective treatment could be a use of opioid agonists that are not passing the blood-brain barier so they are unable to antagonize central analgesic effect nor cause the abstinence symptoms.These are exactly the features of recently registered in Europe and available in Poland metylnaltrexone

Czynniki rokownicze śmiertelności po operacji pękniętych tętniaków tętnicy szyjnej wewnętrznej

Background and purpose An analysis of predictors of mortality in patients with ruptured intracranial aneurysm is an important aspect in the assessment of outcome. The aim of the study was to analyse factors determining mortality risk after the surgical treatment of ruptured internal carotid artery (ICA) aneurysm. Material and methods This study comprised 242 patients operated on between 1997 and 2006 in the Neurosurgery Department of the Medical University Hospital in Gdansk, Poland. Multivariate logistic regression, ROC curves (for model assessment as a mortality classifier) and population attributable risk for contribution of individual factor mortality explanation were used to assess factors related to in-hospital mortality. Results 14.9% of patients died postoperatively. In univariate analysis, increased risk of death was related to the Glasgow Coma Scale score, WFNS score, Hunt-Hess and Fisher grade, preoperative neurological deficit, delayed cerebral ischaemia (DCI), trapping and bypass operative method. Multivariate analysis revealed two independent predictors of in-hospital mortality: DCI and Hunt-Hess grade. 91% of mortality risk was attributed to grade 4 or 5 in Hunt-Hess scale and DCI. The dominant predictor of survival was the Hunt-Hess scale. Increase by one grade in the Hunt-Hess scale resulted in two-fold increase of in-hospital mortality risk. Conclusions Postoperative mortality after ICA aneurysm rupture is determined by clinical status at admission and the occurrence of DCI.Wstęp i cel pracy Analiza czynnikowa śmiertelności wśród chorych z pękniętym tętniakiem wewnątrzczaszkowym stanowi ważny aspekt w ocenie wyników leczenia. Celem pracy była analiza czynników mających wpływ na zwiększone ryzyko zgonu po operacji krwawiącego tętniaka tętnicy szyjnej wewnętrznej. Materiał i metody W badaniu wzięło udział 242 chorych operowanych w latach 1997—2006 w Klinice Neurochirurgii Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego. Czynniki rokownicze śmiertelności w tej grupie analizowano za pomocą wieloczynnikowej regresji logistycznej, porównania krzywych ROC (celem oceny poprawności całego modelu jako klasyfikatora śmiertelności) i wskaźników ryzyka przypisanego populacji (PAR) dla wskazania udziału poszczególnych czynników w wyjaśnieniu śmiertelności. Analizowano jedynie przypadki zgonów występujące w trakcie hospitalizacji. Wyniki Śmiertelność pooperacyjna wyniosła 14,9%. W analizie jednoczynnikowej ryzyko zgonu zależało od: stopnia w skali śpiączki Glasgow, punktacji w skali WFNS, Hunta–Hessa, Fishera, przedoperacyjnego deficytu neurologicznego, rozpoznania opóźnionego niedokrwienia mózgu (delayed cerebral ischaemia — DCI), metody operacyjnej polegającej na zamknięciu naczynia lub wytworzeniu obejścia naczyniowego. Spośród nich analiza wieloczynnikowa wyłoniła dwie niezależne zmienne, które miały istotny wpływ na śmiertelność: DCI oraz stan kliniczny pacjentów przy przyjęciu mierzony w skali Hunta-Hessa. Stopień 4. i 5. w tej skali oraz rozpoznanie DCI odpowiadały za 91% ryzyka zgonu po operacji tętniaka tętnicy szyjnej wewnętrznej. Dominujące znaczenie w przewidywaniu przeżycia miała skala Hunta-Hessa. Ocena stanu klinicznego chorego o jeden stopień wyżej w tej skali zwiększała ponaddwukrotnie ryzyko zgonu pooperacyjnego. Wnioski Śmiertelność pooperacyjna po pęknięciu tętniaka tętnicy szyjnej wewnętrznej uwarunkowana jest stanem klinicznym przy przyjęciu i wystąpieniem DCI

Psychological mechanisms found in a victim-violence perpetrator relation

Artykuł dotyczy zagadnienia przemocy w rodzinie, która wbrew pozorom nie jest rzadkim zjawiskiem w polskich domach. Autorzy przedstawiają mechanizmy psychologiczne rządzące relacją sprawca-ofiara oraz opisują cechy charakterystyczne każdej ze stron. Zwrócono w nim także uwagę na rolę służby zdrowia w przerywaniu cyklu przemocy, pomocy ofierze i sprawcy, a także łagodzeniu jej fizycznych i psychicznych skutków.The article concerns an issue of family violence. This issue, contrary to all appearances, isn’t infrequent phenomenon in polish houses. Authors present psychological mechanisms that manage the relation of perpetratorvictim and describe characteristic features of both sides. Also, the article takes note of a role of health service in stopping a violence cycle, helping the victim and the perpetrator, as well as softening physical and mental effects of the violence

Osteonecrosis of the jaw associated with intravenous administration of bisphosphonates in palliative home care a case report

Osteonecrosis of the jaw is an uncommon side effect of bisphosphonates that are used in patients with bone metastases. The paper presents a case of a patient with breast cancer and numerous bone metastases, who received an intravenous infusion of zoledronic acid every 28 days for 4.5 years. The indication for the administration of bisphosphonates was the prevention of bone complications. The patient was diagnosed with osteonecrosis of the jaw associated with the administration of zoledronic acid and underwent surgical treatment. In this article, we pointed out the necessity of sanitation of the oral cavity before administration of oncological doses of bisphosphonates, repeated dentist control, and self-examination of teeth condition during the bisphosphonate treatment, as well as reduction of risk factors, in order to prevent osteonecrosis of the jaw

The challenges of hypervolemic therapy in patients after subarachnoid haemorrhage

Purpose The triple-H therapy is widely used for cerebral vasospasm (CV) prevention and treatment in patients after subarachnoid haemorrhage (SAH). However, this practice is based on low level evidence. Aim of this study was to evaluate errors in fluid administration, fluid balance monitoring and bedside charts completeness during a trial of triple-H therapy. Materials and methods An audit of the SAH patient charts was performed. A total of 508 fluid measurements were performed in 41 patients (6 with delayed cerebral ischaemia; DCI) during 14 days of observation. Results Underestimating for intravenous drugs was the most frequent error (80.6%; 112), resulting in a false positive fluid balance in 2.4% of estimations. In 38.6% of the negative fluid balance cases, the physicians did not order additional fluids for the next 24h. In spite of that, the fluid intake was significantly increased after DCI diagnosis. The mean and median intake values were 3.5 and 3.8l/24h respectively, although 40% of the fluid balances were negative. The positive to negative fluid balance ratio was decreasing in the course of the 14 day observation. Conclusions This study revealed inconsistencies in the fluid orders as well as mistakes in the fluid monitoring, which illustrates the difficulties of fluid therapy and reinforces the need for strong evidence-based guidelines for hypervolemic therapy in SAH

Prospects for the Use of Cannabinoids in Oncology and Palliative Care Practice: A Review of the Evidence

There is an increased interest in the use of cannabinoids in the treatment of symptoms in cancer and palliative care patients. Their multimodal action, in spite of limited efficacy, may make them an attractive alternative, particularly in patients with multiple concomitant symptoms of mild and moderate intensity. There is evidence to indicate cannabis in the treatment of pain, spasticity, seizures, sleep disorders, nausea and vomiting, and Tourette syndrome. Although the effectiveness of cannabinoids is limited, it was confirmed in neuropathic pain management and combination with opioids. A relatively favorable adverse effects profile, including no depressive effect on the respiratory system, may make cannabis complement a rather narrow armamentarium that is in the disposition of a palliative care professional

Proposed Criteria for Constipation in Palliative Care Patients. A Multicenter Cohort Study

Although constipation is one of the most frequently reported symptoms in palliative care, there is no widely accepted definition of constipation and none suitable for patients unable to self-report or express symptoms. This study aimed to verify the objective and subjective symptoms of constipation to develop a diagnostic algorithm for constipation, which is also feasible in unconscious patients. In a pooled analysis of two observational studies, 369 out of 547 adult end-stage cancer patients met the inclusion criteria. The patient-reported difficulty of defecation correlated with observable measures, such as days since last bowel movement, and frequency of bowel movements. Difficulty became at least moderate when there were no bowel movements for ≥2 days, or the frequency of bowel movements was ≤3 per week. The diagnostic algorithm, comprising these three symptoms offers a simple, rapid, and comprehensive tool for palliative care, independent of the patient’s state of consciousness. A clinical trial is necessary to confirm its validity and usefulness